.

در 2019، من از بختکی که هجده سال روم افتاده بود نجات پیدا کردم،

یک پذیریش گرفتم، از دانشگاهی در پرتغال. اولش فکر کردم اشتباه کردم. حتی برای دانشگاهی توی پایتخت پرتغال هم اقدام کردم. نمی خواستم اشتباه ایران را تکرار کنم! فکر کردم باید می رفتم پایتخت! منتهی، پذیرش من تو شهر دوم، بندری قدیمی در سواحل اقیانوس اطلس، به منتهی رسیده بود و باید تصمیمی می گرفتم. تصورم بندری بود نمور، بوی ماهی و لجن و دریا، باد، باران، سرما.

دو دل بودم اما، وقت نبود! باید می موندم یا می رفتم و من خوشبختانه اینبار، درست تصمیم گرفتم!

اینبار زدم به راه.

در کمتر از یکسال، از کسی که خمود و افسرده بود و به پایان عمر و زندگی فکر می کرد رسیدم به کسی که نیت داره ورزش کنه، کار کنه و خونه بخره و شاید یک زمانی هم ماشین حتی!

از کسی که سالها معلوماتش ثابت و ساکن مونده بود رسیدم به کسی که سر کلاس رفته، با اشتیاق درس خونده سرچ کرده بحث کرده امتحان داده و نمره هایی گرفته که استاد راهنماش گیج و مبهم است باهاش.

من، بی اینکه عقده هیچ کدوم از چیزهایی که داشتم و گذاشتم را داشته باشم، با همه شرایط سختی که هست اخت شده ام و لذت می برم. جمعه ها مدرسه می رم. حتی شنبه ها و یکشنبه ها. سر کلاس اول ابتدایی زبان یاد می گیرم و با یک پرفسور سرشناس جدل علمی می کنم. رسوم سایر ملل را دارم می بینم و محک می زنم و اینها همه تحولات سال 2019 بوده برای من. کی می تونه منکر بشه که شبهای الان من به مراتب لذت بخش تر از سال قبلی است که هزار بار مجریهای لوس و الدنگ من و تو را نگاه می کردم یا هر نیم ساعت یکبار اخبار بی بی سی را مرور می کردم آیا؟

2019، اونقدر برای من تحول داشت، که زندگی را از نو شروع کرده ام و یک پله بزرگ از حلقه کارمندها، از حلقه نا امید ها، از حلقه وام خوارها و موج سوارها فاصله گرفته ام.  

2019 پیاده راه رفتم. تقریبا تمامش را! و گاهی نگاه ماشینها که می کنم می گم از بی سلیقه ترین تولیدات بشر همین ماشین هاست!

ضمنا، 2019 برای اولین بار، بخیه شدم! اواخر سال! هنوز بخیه ها را نکشیده ام بعد از 12 روز. فردا می رم ببینم برام می کشند اینجا یا نه.

فعلا دارم زبان می خونم. پیشوندها. تفاوت at , in , on , by , near , beside و خلاصه اینها.